CAMIMIZI TAŞLAYAN BİZİMKİLER!...

Atalar öğüdüdür; "Kristal evde oturuyorsan, başkasının camına taş atma"yacaksın! Çünkü camı kırılan, öfke ile mukabele ettiğinde sadece bir taş ile kristal evini, tuz-buz eder!
İnsanın kendisini tanıması zor, hele kendini aşması, zordan da zor! Söylerken kolay ama her kesin kendiyle yapacağı münakaşada kolay olmadığını hemen anlayacağı zor bir iş!... 
Panellerde, toplantılarda, konferanslar da konuşmak kolay değil ama çok zor da değil! Dinlemekten başka şansı olmayanlara konuşmak, belki de dünyanın en kolay işi! Ama asıl söylemek istediğim, sorguladığım herkesin kendiyle başbaşa kaldığında kendine bile itiraf edemediği gerçekleridir! 
Bilinir ki herkes, bir şey söylerken aklından geçirdiği örnek kişileri söylemekte zorlanır!
İyiyi, güzeli, doğruyu yapmayı her kes ister ama herkesin içinde; kendine göre bir iyi, doğru, kendine göre bir güzel saklıdır! Yani hepimizin şuur altında, kendimizin kirlettiğimiz, iğfal ettiğimiz, "lekeli güzel" tarifli, iyi-doğru yaralılarımız saklıdır! Kirleten de ve -kendimizden bile- saklayan da biziz!...
Böyle olunca, asıl suçluyu hep saklar, birilerinin bizimle anlaşmadığını söyleriz! Aslında anlaşmayan da, anlaşamayan da o kadar belliki!
Eskitmeyi sever olduk farkında mıyız? Yaşlı aksakallılarımıza itibar etmemeye başladık! Bu yüzden de eskittiğimizi zannederken eskidiğimizin farkına varamaz olduk! Hani; "Her şeyin yenisi, dostun eskisi..." ydi!...
Duygularımızı eskiterek, sevdiklerimizin şuur altı çöplüklerinde kaybolmasına nasıl izin veririz? Kaybeden biziz, farkında değil miyiz?! Eskittiğimizi zannederken eskiyoruz! Artık bu gereksiz ve çok zararlı bencilliklere, son verme zamanı gelmedi mi?...
Devlet, millet düşmanlarının, bölücü işbirlikçi taşeronların, her berâber, dört yönden saldırdığı günümüzde; her hangi bir kıymetimizi, dostumuzu, ülküdaşımızı "eski" diyerek eskitme lüksümüz olabilir mi?...
Hasımlarımızın düşünürken bile korktuğu yavuzluğumuzu, kendimize uygulamaktan; kendi elimizle gözümüzü çıkarmaktan, kafamızı, kendi taş duvarımıza vurmaktan vaz geçmeliyiz! Perakendelikten, 'Ben yoksam kıyamet' bencilliğinden vaz geçmeliyiz!...
Bizim Teşkilatçılığımıza ne oldu? Bizim bağlılığımıza, birbirimize mecbûriyetimize ne oldu?
Türkiye genelinde hepimiz, hepimizin sayısını; hepimiz, hepimizin derdini bilirdik! "Birimiz hepimiz, hepimiz birimiz için..." yaşardık! Bu yüzden güçlüydük! Bu yüzden yenilmezdik! Bu yüzden ölür çoğalır, çoğalır ölürdük!...
Sakın kimse; "Bize ne oldu?" diye, yine şuur altına saklanıp gereksiz soru-cevaplarla oyalanmasın! Her kes, sadece kendine ve yüksek sesle; "Bana ne oldu?" diye sorsun! Her kes, kendine ne olduğunu bildiği anda herkese ne olduğunu da anlamış olur! Yani; soru da, cevap ta kendimizde!...
Çünkü; teknolojinin çıldırdığı, medenîlik adıyla zalimlerin şerde ittifâkla kudurduğu günümüzde, Ülkücülükten başka özveri temelli hareket kalmadı! Hadi hep beraber, kendimizle kavgamızdan galip çıkalım! Hep beraber; " Benden hatalısı yok! Ülküdaşlarımın hatalısına kurban olayım!.." diye haykıralım!...
Ölüm var ve dünyaya bir daha gelmeyeceğiz! Allah(c.c.)'ın tanımayı ve tanışmayı nasip ettiği Ülküdaşlarımızla ne yapacaksak hayattayken hemen yapmalıyız! Yapmak, başarmak zorundayız! 
Başarmak için, barışmak; barışmak için buluşmak zorundayız! Gücümüzü birleştirmek, söylemlerimizi karıştırmak, akıllarımızı birleştirmek zorundayız! Buna mecburuz!...
Bu milletin Ülkücüden başka,"Karşılıksız Seven"i yok! Atalarımız Devlet olmayı başarmışlar, biz de Devlet kalmayı başarmak zorundayız!...
Çünkü millet bizim; biz milletiniz! Devlet bizim, biz devletiniz!... Bu iç-içelikten çıkamayız! Bu zırhımızı ters yüz etmelerine izin veremeyiz! Bizden korkmak üzere yaratılmış; hainlerden, bölücülerden, uzaktan kumandalı siyasi topaçlardan, rüzgar güllerinden, çekiniyor gibi duramayız! Bu, eşyanın tabiatına aykırı! Bugün seferdeyken yarınki sefere hazırlanmak zorundayız...
Çünkü biz, Dâvâ Adamlarıyız. Kutlu Sefer Süvarileri’yiz! Biz başka davranamayız!... Türk'çe durmak, Türkçe konuşup yazmak, millete Türk gibi sahip çıkmak zorundayız! Bizden başka biz yok çünkü!...
Hadi Tanrı aşkına, hep beraber;
"Haydi yiğit haydi yeni akına
Ülkümüzün cihan varsın farkına" diye bir daha nârâ atalım! Hem şühedânın ruhunu şad edelim, hem de milletimizin gönlündeki sevgi saraylarındaki tahtımızı yeniden alalım...
Zor iş değil, değil mi?
45 yıllık markamızın arkasına saklanıp 'Haçlı Müslümanlar'ın işini kolaylaştıranla, kolaya hiç tenezzül etmeden zora gönüllü bir ülküdaşımızı kıyaslayarak yanında durmak, nefsimize çok zor geliyor değil mi? Ya şer güçleri, bize -bir daha- "Aptal" derse!...
Başkasının camına taş attıktan sonra, kristal bir evde yaşamak, çok zor bir iş değil mi?
TÜRK'ÜM. BU AD, HER ÛNVANDAN ÜSTÜNDÜR.
Selam, sevgi, dua...
Mustafa ASLAN